شهرهای سازگار با محیط زیست (اکو سیتی)

 شهرهای سازگار با محیط زیست (Eco-cities)

مفهوم اکوسیتی نخستین بار توسط سازمان ملل متحد در سال 1971 مطرح شد. ریچارد رجیستر اولین نویسنده یی بود که مفهوم شهرهای سازگار با محیط زیست را در کتاب برکلی شهر محیط زیستی: ساخت شهرهایی برای آینده یی سالم در سال 1987 ارایه کرد. به اعتقاد ریچارد رجیستر، شهر سازگار با محیط زیست، شهری است که با توجه به تاثیرات محیطی آن طراحی شده باشد، شهروندان آن دغدغه و تلاش برای حداقل رساندن مصرف انرژی، غذا ، آب و ضایعات و آلودگی هوا و مانند آن را داشته باشند. به تعبیر دیگر، شهر سازگار با محیط زیست، حداقل نیاز به محیط طبیعی اطرافش دارد و از منابع انرژی تجدیدپذیر بهره می­ برد.

هدف شهرهای سازگار با محیط زیست، کاهش ردپای اکولوژیکی، تولید حداقل آلودگی، حداقل استفاده از زمین، تخصیص کاربری های کارآمد، تولید کود از مواد استفاده شده و بهره­گیری از شیوه ی تبدیل ضایعات به انرژی می­باشد. هدف نهایی بسیاری از شهرهای زیست محیطی، حذف تخلیه­ ی دی اکسید کربن به محیط زیست، تولید انرژی از طریق منابع تجدیدپذیر و ادغام شهر با محیط طبیعی در نیل به رشد اقتصادی، کاهش فقر، بهره­مندی بالاتر و بهبود سلامت است. شهرهای سازگار با محیط زیست مشخصه­ های خاص زیر را دارند:

• - کاهش یا فقدان میزان انتشار دی­ اکسیدکربن به دلیل استفاده از انرژی های تجدیدپذیر.
• - مفهوم زباله و ضایعات را تغییر داده و چرخه­ ی بسته ­یی از بازیافت و بازتولید دارند.
• - از آب با کیفیت بالا و مدیریت آب شهری دقیقی در تقاضا و عرضه برخوردارند.
• - مناظر سبز و باغ بام­ ها را یکپارچه ساخته­ اند تا بتواند تنوع زیستی را افزایش داده و تاثیر گرمایی شهری را از بین برند.
• - از شیوه های نوین مانند سامانه های تولید ترکیبی و خنک کننده ­های خورشیدی استفاده می­کنند.
• - امکان جا به جایی و دسترسی آسان از طریق سامانه های حمل و نقل عمومی با حداقل تاثیرات محیط زیستی را فراهم آورده اند.
• - از مصالح محلی و ساختمانی پیش ساخته و مدولار (هنر پیمانه­ یی)استفاده می­کنند.
• - تراکم جمعیت به طور معمول در کنار هسته های حمل و نقل شکل می­گیرند.
• -  از راهبردهای طراحی و ایده­ های معماری خورشیدی برای تمامی ساختمان­ ها برای کاهش میزان جذب نور خورشید در تابستان بهره می­برند.
• - بخشی از مواد غذایی خود را از طریق کشاورزی شهری با هدف افزایش ایمنی غذایی و کاهش فاصله­ ی تولید کننده و مصرف کننده تامین می­کنند.
• - بر اساس یک اقتصاد مستقل با رویکرد استفاده از منابع مورد نیاز محلی عمل می­کنند.
• - تولید انرژی آن ها به طور کامل بی خطر و متکی به انرژی های تجدیدپذیر است.
• - در مصرف منابع صرفه­ جویی می­کنند و حداکثر بهره­ وری آب و انرژی را دارند. از نظام مدیریت زباله که می­تواند زباله­ ها را مجدد بازیافت و دوباره استفاده کند بهره می­برند.
• - از کشاورزی و تولید محلی پشتیبانی می­کند.
• - شیوه­ های درست زندگی، کاهش مصرف مواد و افزایش آگاهی از محیط زیست را ترویج می ­دهند.

شهرهای هوشمند

شهری است که بر اساس آخرین نظریه ­های تکامل یافته ­ی مدیریت شهری، بر پایه­ی فناوری اطلاعات و ارتباطات تاسیس شده است و از معیارهای اصلی حکمروانی هوشمند، شهروند هوشمند، محیط زندگی هوشمند اقتصاد هوشمند، حمل و نقل هوشمند و انرژی هوشمند برخوردار است.

شهر هوشمند یک منطقه ی شهری است که در آن از انواع گوناگون سنسورهای الکترونیکی برای جمع آوری و تحلیل اطلاعات در مدیریت دارایی ها و منابع شهری استفاده می­شود. این فرآیند شامل اطلاعات جمع آوری شده از شهروندان، دستگاه­ها و منابع شهری است که پردازش و تجزیه و تحلیل می­شوند تا به نظارت و مدیریت ترافیک و حمل و نقل، نیروگاه­ های تولید برق، تامین و توزیع آب، مدیریت زباله­ ها، اجرای سامانه­ های اطلاعاتی و مدارس و کتابخانه­ ها و بیمارستان ها و دیگر خدمات اجتماعی کمک کند.

ایده ی شهر هوشمند، ترکیبی از ادغام فناوری اطلاعات و ارتباطات و دستگاه ­های مختلف متصل به شبکه های اینترنت اشیاء برای بهینه ­سازی بهره­وری از خدمات و کاربری­ های شهری و اتصال آن به شهروندان است.

فناوری ­های شهر هوشمند اجازه می ­دهد تا مقامات شهری با جامعه و زیر ساخت های شهری و نظارت بر آن چه اتفاق می­افتد و آن چه در حال تحول است، در تعامل مستقیم باشند. شهرهایی مانند سونگدو، سوون، سئول (کره جنوبی)، استکهلم (سوئد)، واترلو در اونتاریو و کلگری در آلبرتا (کانادا)، تایپه (تایوان)، میتاکا (ژاپن)، گلاسکو (اسکاتلند)، نیویورک و لاگرانج در ایالت جورجیا (ایالات متحده­ی آمریکا) و سنگاپور شهرهایی هستند که تلاش های ارزنده ­یی در زمینه ی شبکه­ های پرسرعت و خدمات الکترونیکی و... انجام داده ­اند.

دولت های بسیاری در جهان در تلاش­اند تا از جنبه ­های مختلف فناوری در نظام­ های شهری استفاده کنند و خدماتی ارایه دهند که با صرف کم­ترین زمان زندگی شهری، به بالاترین سطح بهره­ وری دست یابند. این بخش ها شامل حمل و نقل، خدمات آب و فاضلاب و برق، اینترنت پر سرعت، بهداشت و درمان، دولت الکترونیک و مشارک آحاد جامعه در امور شهری می­باشد.

پایه و اساس شهر هوشمند مربوط به جنبش رشد هوشمند بولیر (1998) در اواخر دهه ­ی 1990 است که سیاست ­های جدیدی را برای برنامه ­ریزان شهری دیکته می­کرد.

آلمیرال و ورهم (2013) شهر هوشمند را شهری می­دانند که از فناوری اطلاعت و ارتباطات برای افزایش کیفیت زندگی ساکنانش استفاده کند، در حالی ­که توسعه ­ی پایدار نیز ایجاد شود. شهر هوشمند در اواخر سال 2005 توسط برخی از شرکت­های فناوری مانند سیسکو (2005) و آی.بی.ام (2009) برای یکپارچه کردن خدمات و زیرساخت های شهری مانند ساختمان سازی، حمل و نقل، الکترونیک، تامین و توزیع آب و امنیت اجتماعی استفاده شده است. یک شهر هوشمند سه هدف جمع­آوری داده ­ها، برقراری ارتباطات و آنالیز داده­ های مهم را دنبال می­کند.

در شهرهای هوشمند، سرمایه­گذاری بر منابع انسانی، اجتماعی و زیر ساخت های ارتباطی مدرن که سبب رشد پایدار اقتصادی-صنعتی و کیفیت بالای زندگی می­شود، با مدیریت صحیح منابع طبیعی و از طریق مدیریت مشارکتی آحاد جامعه انجام می ­شود، در این شهرها به مواردی مانند ترافیک، آلودگی، بهبود کیفیت زندگی، بهینه سازی زیر ساخت های شهری و ... با رویکردی خلاقانه و نظام مند بر اساس ارتباط و تبادل اطلاعات پرداخته می ­شود. شهر هوشمند از لحاظ انسانی با مفاهیمی مانند شهر خلاقیت محور، شهر آموزش محور، شهر انسانیت محور و شهر دانش محور پیوند نزدیکی دارد.

در این شهرها تجهیزات هوشمند در تمام شهر قرار دارند تا شرایط و اوضاع را اندازه­گیری و بررسی کنند. برای نمونه، کنتورهای هوشمند، میزان مصرف برق، گاز، آب را اندازه­گیری می­ کنند. حسگرهای ترافیکی هوشمند، شرایط خیابان ­ها و ازدحام آن­ها را گزارش می­ دهند. سامانه ­های موقعیت­ یابی جهانی هوشمند، مکان دقیق شهر، موقعیت جغرافیایی خیابان­ها، ترافیک و... را گزارش می ­دهند.

ایستگاه ­های هواشناسی شرایط جوی را گزارش می ­دهند. تلفن های هوشمند حسگرهایی دارند که می­توانند فشارخون و سایر پارامترهای سلامتی را اندازه­ گیری کنند. برای انجام فعالیت های فوق، از شبکه های ارتباطی با سیم و بی­سیم، مانند فیبرهای نوری، سرویس های بسته ­ی امواج رادیویی، کابل های مسی و ... استفاده می ­شود.

مهم ترین بخش در عرصه هوشمند سازی شهرها، بخش حمل و نقل است که در آن از فناوری های هوشمندی مانند بلیط های اعتباری، سامانه ­های هدایت و راهنمایی، مدیریت پارک، مدیریت ترافیک و ... استفاده می ­شود.

اهمیت این بخش، تقاضای بازار را در این زمینه به شدت افزایش داده است. رشد سالانه ی بخش حمل و نقل هوشمند، در سال های آینده 15.2 درصد برآورده شده که عامل اصلی آن، گسترش شهرنشینی، توسعه ی سریع شهرها و صنعتی شدن است. به گزارش موسسه ی آلن مک آرتور، تا سال 2020، صنعت شهرهای هوشمند، بازاری معادل 400 میلیارد دلار خواهد داشت و 600 شهر را شامل می ­شود. این شهرها 60 درصد از مجموع تولید ناخالص ملی جهان را در سال 2025 تولید خواهند کرد. 

 شهر هوشمند, شهر سبز, اکوسیتی چیست, اکوسیتی, اکوشهر, شهر سبز, شهر پاک, شهر پاکیزه, تمیزترین شهر, پاکیزه ترین شهرهای دنیا, تمیزترین شهرهای دنیا, تمیزترین شهر جهان, هوای پاک, آلودگی هوا

• بعدی